Just go do things, just go create shit

Sinds ik klaar ben met mijn studie loop ik rond met de vraag ‘Wat wil ik met mijn leven?’ Zoals velen ben ik een persoon met een breed interesseveld en lukt het mij niet om elke dag met hetzelfde bezig te zijn. Om mij heen wordt er vaak gevraagd wat ik nou ga doen met mijn leven. Deze vraag legt altijd een druk op mij en in periodes waar dit veel aan mij gevraagd wordt merk ik dat ik erg op ga naar concrete plannen. Dit bouwt bizarre spanning op in mijn hoofd en dan loop ik mezelf gemakkelijk voorbij. Elke ochtend wordt ik dan wakker met het gevoel dat ik dingen moet gaan doen en dat alles moet lukken. 

Toen ik gisteravond (3 mei) de Ted talk van Emilie Wapnick zag over Multipotentialites viel er veel voor me samen. Voor het eerst heb ik het gevoel gekregen dat je niet altijd antwoord hoeft te geven op de vraag wat je gaat doen met je leven. Dat sommige mensen gewoon niet gemaakt zijn om een monotone passie te hebben. Juist het feit dat je zo breed geïnteresseerd bent maakt je creatief, je ziet verbindingen die anderen niet zien. Buiten dat deze talk mij een bevestigend gevoel geeft, heeft het mij ook aan het denken gezet. Just go do things, just go do shit. Misschien moet ik van mezelf niet verwachten dat ik super gespecialiseerd ga worden in één specifieke discipline. Misschien moet ik meer luisteren naar de ambitie die ik ‘s morgens heb als ik wakker word. En als ik hem dan toch concreet mag maken ontwikkel ik mij tot een waardevol persoon die veel kan betekenen voor de mensen om zich heen, doordat ik zoveel vaardigheden eigen heb gemaakt.

Met een goede vriend genaamd Justin de Rijke heb ik het er vaak over wat nou beter is op het gebied van creatieve ontwikkeling. Heel lang was ik van mening dat  je beter één keer per jaar een prachtig project kan opleveren, terwijl Justin van mening was dat je beter veel meer kleine projecten kan creëren. Nu ik terugkijk op mijn korte  bestaan als creatieve ondernemer ben ik mij bewust geworden van het feit dat het verlangen naar grote projecten mij tegen heeft gehouden om überhaupt dingen te maken. 

Daarom durf ik nu te stellen dat je beter maar gewoon dingen moet gaan maken. En hieraan wil ik toevoegen dat daar ook niet altijd richting aan hoeft te zitten. De dingen waar je liefde en passie voor hebt worden uiteindelijk toch wel de dingen die je maakt. In plaats van dat je altijd maar wacht op het goede wat gaat komen kun je beter dingen gaan doen en genieten van de leerweg. Gewoon dingen gaan maken, het grote en goede zal vanzelf komen. Want laten we eerlijk zijn. Zijn grote projecten niet gewoon een samenkomst van jarenlang struikelen en leren? En ik geloof zelf ook niet zo in grote projecten, ik denk dat iedereen zou moeten doen waar hij goed in is. En hoe meer ervaring je krijgt, hoe meer verantwoordelijkheid je kan dragen en hoe “groter” je projecten kunnen worden. Want als ik morgen een speelfilm zou mogen maken met een budget van 1 miljoen pegeltjes zou ik dichtslaan. Dan zou ik nachten lang wakker liggen van de stress en verantwoordelijkheid die zo’n project zal brengen. Ik kies er liever voor om morgen een kleine film te maken en te leren van de limitaties. Vergeet niet dat je mag dromen en verlangens mag hebben naar het grotere. Maar probeer je leven zo in te richten dat deze dromen je verder helpen en je motiveren om elke dag weer kleine dingen op te pakken. Want alleen op deze manier worden kleine jongensdromen werkelijkheid.

Ik moet ook iets opbiechten, ik heb faalangst. Alles wat ik doe moet perfect zijn en ik neem niet snel genoegen met minder. En heel lang begon ik maar niet aan dingen om dit probleem te omzeilen. En deze blog die ik nu schrijf is een van de eerste dingen in lange tijd die ik openlijk deel. De reden waarom ik dit vertel is dat mijn angst voor falen recht tegenover hetgene staat wat ik hierboven verkondig. Ook ik heb nog een lange weg te gaan, ik denk dat ik heel mijn leven lang last ga hebben van dit obstakel. Dus kan ik er maar beter voor zorgen dat ik vrienden wordt met deze angst. En dan is het net fietsen, door vallen en opstaan leer je het uiteindelijk. En niemand wint de Tour de France door te wachten totdat de perfecte fiets voor zijn deur verschijnt.

In mijn optiek is plezier op de weg die je bewandelt het enige wat telt. Soms zal het leven tegenzitten; er zullen altijd mensen zijn die het beter kunnen en er zullen zeker mensen zijn die het beter doen. Laat dit je niet tegenhouden om te leren en te creëren. Leef je leven zoals je dit zelf zou willen. Wat maakt jou gelukkig?